We wish ซิ่งเพื่อรัก เร็วเพื่อเธอ

"แล้วหน้าตาฉันที่เป็นแบบนี้ มันทำให้เธอชอบไม่ได้เหรอ ทั้งที่ฉันคิดว่า..." วีวิชตะเบ็งสุดเสียง แต่อยู่ๆเขาก็กลืนน้ำลายชั่งใจที่จะพูดต่อให้จบประโยค
ฉันไม่รู้ว่าที่เขาพยายามอยู่มันคืออะไร ทว่าเขากำลังทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก

แบบว่าฉันไม่เคยถูกใครสารภาพรักและแสดงความต้องการต่อหน้าฉันอย่างโหยหาแกมดุเดือดแบบนี้มาก่อน??

"เฮ่อะ!! สงสัยฉันคงหลงตัวเองมากไปใช่ไหม" เขาสบถเบาๆพร้อมกับกัดกรามแน่นเหมือนท้อแท้สุดๆกับการเจรจาตัวต่อตัวกับฉัน

"คุณวีคะ!!"

".................." เขาชักสีหน้าขุ่น นัยน์ตาคมกริบมองฉันอย่างขึงขังเหมือนคนที่ไร้ซึ่งไมตรีจิต แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ

"ฉันขอโทษ" ตอนนี้ฉันคงพูดอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้สินะ

"บอกวิธีหน่อยได้ไหม เมอร์รี!! ทำยังไงถึงจะทำให้เธอชอบได้...ฉันไม่เคยต้องใช้ความพยายามขนาดนี้มาก่อนเลย...ขอร้องล่ะ บอกฉันหน่อยเถอะ" วีวิชคะยั้นคะยอถามด้วยสีหน้าทรมานใจ 

ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะมีคำตอบดีๆให้แก่เขา คำตอบชนิดที่ว่าสามารถทำให้ฉันยังมองหน้าเขาติด

"ความจริงฉันก็แค่กลัว"   

"เธอกลัว...เธอกลัวอะไรเหรอ!?" เขาเน้นเสียงถามตาโต

"ฉันกลัวคุณ!! คุณคนที่เหมือนเป็นคนแปลกหน้าในสายตาฉัน และก็อีกอย่าง คุณอย่าลืมสิคะว่าฉันเคยเห็นพวกผู้หญิงของคุณแล้วว่าแสบแค่ไหน...ฉันขยาดที่จะเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวจริงๆ"

"อย่าบอกว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นผู้หญิงของฉันได้ไหม นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วนะเมอร์รี"

"ค่ะ แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้ ฉันเองก็จะเป็นอดีตสำหรับคุณเหมือนกัน"

"เธอพูดตัดบทฉันได้ง่ายดีนี่ ฮึ่!! แต่ว่าอย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้" ไวเท่าคำพูดวีวิชก็ก้าวเท้าขยับร่างที่เปิดโชว์หน้าอกเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามสง่างามในแบบผู้ชายเข้ามาใกล้ฉัน

ทั้งใบหน้าที่ทำให้ฉันใจเต้นก็ยังก้มต่ำลงมาจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนแรงของเขา...

"................" ฉันผงะถอยหนีตามสัญชาตญาณ ไม่รู้ว่ามำไมฉันถึงได้ประหม่าขนาดนี้ ขณะนั้นเองส้นเท้าที่กำลังทิ้งน้ำหนักก้าวถอยหลังดันบังเอิญไปเหยียบกับบางอย่างเข้าให้...
เอ่อ!! ฉันคิดว่ามันคงเป็นสิ่งของส่วนตัวอย่างใดอย่างหนึ่งของวีวิชที่บังเอิญตกอยู่บนพื้น ในตอนที่เขาค้นหาของในลิ้นชักก่อนหน้านี้

"..............." ฉันหยิบมันขึ้นมาและพบว่ามันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีเรนโบว์ขนาดกะทัดรัดกับมือ มองเผินๆดูคล้ายกล่องลูกอม...แต่ทว่ามันดันถูกฉันเหยียบจนชิ้นส่วนด้านในปลิ้นออกมาแล้วนี่สิ ฉันจึงจำเป็นต้องเบิกตาอ่านตัวหนังสือที่โปรยอยู่หน้ากล่อง

'ดูเร็กซ์ คอมฟอร์ท'

ให้ตาย!! แม้วัตถุตรงหน้าไม่เคยอยู่ในสารบบในชีวิตประจำวันของฉัน แต่ฉันก็โตพอที่จะรู้ว่ามันคืออะไร!!

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นก่อนที่วัตถุในมือจะล่วงลงสู่พื้นอีกครั้ง...

ฉันแทบจะไม่มองมันซ้ำอีก แล้วก็แทบไม่อยากจะเห็นหน้าเจ้าของของมันที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้ฉันในระยะแค่เอื้อม เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้มันน่าอายมากจริงๆ

"เฮ้!! นั่น!! มันไม่ใช่ของฉันนะเมอร์รี"


                                      **********



เปิดเรื่องนี้ไว้ทรมานสมองตัวเองค่ะ
ไว้อาทิตย์หน้าจะมาลงให้อ่านนะคะ